|
Das
Wunderkind kommt herein - im Saale wird's still.
Es wird still, und dann beginnen die Leute zu klatschen,
weil irgendwo seitwärts ein geborener Herrscher und Herdenführer
zuerst in die Hände geschlagen hat. Sie haben noch nichts gehört,
aber sie klatschen Beifall; denn ein gewaltiger Reklameapparat hat dem
WunderkInde vorgearbeitet, und die Leute sind schon betört, ob sie
es wissen oder nicht. Das Wunderkind kommt hinter einem prachtvollen
Wandschirm hervor, (...) klettert hurtig die Stufen zum Podium empor und
geht in den Applaus hinein, wie in ein Bad, ein wenig fröstelnd, von
einem kleinen Schauer angeweht, aber doch wie in ein freundliches Element.
Es geht an den Rand des Podiums vor, lächelt, als sollte es photographiert
werden, und dankt mit einem kleinen, schüchternen und lieblichen Damengruß,
obgleich es ein Knabe ist. Es ist ganz in weiße Seide
gekleidet, was eine gewisse Rührung im Saale verbreitet. Es trägt
ein weißseidenes Jäckchen von phantastischem Schnitt mit einer
Schärpe darunter, und sogar seine Schuhe sind aus weißer Seide.
Aber gegen die weißseidenen Höschen stechen scharf die bloßen
Beinchen ab, die ganz braun sind; denn es ist ein Griechenknabe.
Bibi Saccellaphylaccas heißt er. Dies ist einmal sein Name. Von welchem
Vornamen >Bibi< die Abkürzung oder Koseform ist, weiß
niemand, ausgenommen der Impresario, und der betrachtet es als Geschäftsgeheimnis.
Bibi hat glattes, schwarzes Haar, das ihm bis zu den Schultern hinabhängt
und trotzdem seitwärts gescheitelt und mit einer kleinen seidenen Schleife
aus der schmal gewölbten, bräunlichen Stirn zurückgebunden
ist. Er hat das harmloseste Kindergesichtchen von der Welt, ein unfertiges
Näschen und einen ahnungslosen Mund; nur die Partie unter seinen pechschwarzen
Mausaugen ist schon ein wenig matt und von zwei Charakterzügen deutlich begrenzt. Er sieht
aus, als sei er neun Jahre alt, zählt aber erst acht und wird für
siebenjährig ausgegeben. Die Leute wissen selbst nicht, ob sie es eigentlich
glauben. Vielleicht wissen sie es besser und glauben dennoch daran, wie sie
es in so manchen Fällen zu tun gewohnt sind. Ein wenig Lüge, denken
sie, gehört zur Schönheit. Wo, denken sie, bliebe die Erbauung
und Erhebung nach dem Alltag, wenn man nicht ein bißchen guten Willen
mitbrächte, fünf gerade sein zu lassen? Und sie haben ganz recht
in ihren Leutehirnen!................
|
Το παιδί θαύμα μπαίνει.
Στήν αίθουσα γίνεται ησυχία
Γίνεται ησυχία, και μετά αρχίζουν οι άνθρωποι να χειροκροτούν γιατί κάπου
στο πλάϊ ένας γεννημένος κυρίαρχος και ηγέτης χειροκρότησε πρώτος. Δεν
έχουν τίποτα ακόμη ακούσει άλλα χειροκροτούν. Γιατί ένας τεράστιος διαφημιστικός
μηχανισμός εργάσθηκε πριν από το παιδί θαύμα και οι άνθρωποι, είτε το ξέρουν
είτε όχι, είναι κι' όλας μαγεμένοι. Το παιδί θαύμα βγαίνει πίσω από ένα
μεγαλόπρεπο παραβάν, κεντημένο ολόκληρο με στεφάνια empire και φανταστικά
λουλούδια, ανεβαίνει γρήγορα τα σκαλοπάτια της εξέδρας και μπαίνει μέσα στις
επευφημίες, σαν σ' ένα λουτρό, κρυώνοντας ελαφρά σαν να φυσούσε ένα ελαφρό
αεράκι, αλλά, μ' όλα αυτά, σαν σ' ένα φιλικό στοιχείο. Προχωρεί ως την άκρη
της εξέδρας, χαμογελά, σαν να το φωτογράφιζαν, και ευχαριστεί με ένα μικρό
ντροπαλό και αξιαγάπητο γυναικείο χαιρετισμό, αν και είναι αγόρι. Είναι ντυμένο
ολόκληρο στο άσπρο μετάξι, πράγμα πού προκαλεί μια κάποια αίσθηση στην αίθουσα.
Φορά ένα μικρό σακκάκι άσπρο μεταξωτό σε φανταστικό κόψιμο με μια ζώνη κι'
ακόμη και τα παπούτσια του είναι από άσπρο μετάξι. Άλλα, σ' αντίθεση με το
άσπρομέταξο παντελονάκι ξεχωρίζουν τα γυμνά ποδαράκια πού είναι εντελώς
μελαχροινά γιατί είναι ένα Ελληνόπουλο.
Ονομάζεται Μπίμπης Σακελλαφύλακας. Αυτό είναι μια φορά τ' όνομα του.
Από ποιό όνομα προέρχεται ή σύντμηση ή από ποιο χαϊδευτικό, κανείς δεν
το ξέρει, εκτός από τον ίμπρεσσάριο, κι΄ αυτός το θεωρεί επαγγελματικό μυστικό.
Ο Μπίμπης έχει ίσια μαύρα μαλλιά πού πέφτουν ως τους ώμους και μ' όλα αυτά
έχουν χωρίστρα στο πλάϊ, πιασμένα μ' ένα μικρό μεταξωτό φιόγκο, πίσω από
το λίγο καμπυλωμένο μελαχροινό μέτωπο. Έχει το πιο αθώο προσωπάκι του κόσμου,
μια μισοτελειωμένη μυτίτσα και ένα στόμα γεμάτο άθωότητα. Μόνο το μέρος
κάτω από τα μικρά κατάμαυρα ματιά είναι κι' ολας λιγάκι κουρασμένο και
ορίζεται καθαρά από δυο ρυτίδες. Φαίνεται σαν να είναι εννέα χρονών, αλλά
είναι οκτώ και τον εμφανίζουν ότι είναι επτά. Και οι ίδιοι οι άνθρωποι
δεν ξέρουν αν το πιστεύουν πραγματικά. Ίσως το ξέρουν καλύτερα, και
μ' όλα αυτά το πιστεύουν όπως έχουν συνηθίσει να κάνουν σε τόσες πολλές
περιπτώσεις. Ή ομορφιά χρειάζεται και λίγο ψέμα, σκέπτονται. Και που θα
βρούμε την ανάταση και την ανύψωση μετά την καθημερινή ρουτίνα, αν δεν
έχουμε μαζί μας λίγη καλή θέληση να παίρνουμε τα πράγματα όπως είναι. Και
έχουν απόλυτα δίκιο με τον κοινό νού τους!...................
|
